De tranen stonden in haar ogen toen ze het aan me vroeg: ‘Meneer, sta ik nu ook nog op één? Ben ik die Nederlander? Heeft hij het ook over mij?’

Ze zit altijd op de voorste stoel, deze studente. Haar blauwe hoofddoek versierd met golvende lijnen, haar huid lichtbruin, net als de mijne. Haar blik gericht op de lesstof en tegelijkertijd op de toekomst. Meestal zie ik een schittering in haar ogen: onverschrokkenheid, durf.

Nu ze voor me stond, zag ik die schittering niet. Ik voelde haar angst, haar onzekerheid. Mijn adem stokte. Ook bij mij begonnen er tranen op te komen. Meestal heb ik direct een antwoord paraat op een vraag van mijn studenten, hoe moeilijk of persoonlijk die ook is. Nu niet.

Want het antwoord, dat wist ik niet. Staan ‘we’ op één voor u, heer Wilders? Horen wij bij ‘die Nederlanders’ die u belooft op de eerste plaats te zetten? Zo voel ik me namelijk wel, ik voel me op-en-top Nederlander. Ik mag dan een andere kleur hebben, maar ik woon in Nederland zolang ik me kan herinneren, dit is mijn thuis. Ik hou van de Utrechtse grachten, van de bomen voor mijn huis. Van fietsen door de regen, van de Nederlandse directheid, van de drukke markten.